Październik w Ośrodku Edukacji Ekologicznej w Szymbarku rozpoczęliśmy od rodzinnego grzybobrania! To już 12 raz spotkaliśmy się na wspólnym grzybobraniu, ale pierwszy raz z udziałem całych rodzin. Była okazja nauki rozpoznawania różnych gatunków, ich roli i funkcji w przyrodzie oraz sposobu ich zbioru bez szkody dla przyrody.
Wszystkie zebrane grzyby weryfikował mykolog, Pan Mirosław Wantoch-Rekowski. Wspomagała nas również koleżanka z Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego, Grażyna Sadowska. Serdecznie Dziękujemy!
Uczestnicy spotkania mogli podziwiać też wystawę grzybów Kaszubskiego Parku Krajobrazowego oraz poznać wiele nowych gatunków grzybów. Pobliski las również był pełen ciekawych gatunków, m.in takich jak: łuszczak zmienny, lakówka ametystowa, czernidłak kołpakowaty, muchomor rdzawobrązowy,czy siedzuń sosnowy. Niektórzy odważni próbowali nawet młode owocniki purchawki! Dla najmłodszych przygotowane były gry i zabawy edukacyjne, oczywiście na temat grzybów.A jeśli mowa o edukacji… mamy dla Was krótkie, ale bardzo ważne wskazówki na temat odróżnienia czubajki kani od muchomora zielonawego, zwanego sromotnikowym, który jest najsilniej trującym grzybem występującym w naszych lasach ( również mieliśmy okazję zobaczyć go na żywo).
Czubajka kania:
- ma szeroki, brązowo-beżowo-szarawy kapelusz, zwykle parasolowaty, z wyraźnym czubkiem na szczycie, puchaty w dotyku, pokryty ciemniejszymi, odstającymi, łuseczkowatymi łatkami. Pachnie przyjemnie, orzechowo,
- blaszki czubajki kani u młodych owocników są białawe, u starszych kremowe, łamliwe i kruche,
- trzon czubajki jest wysoki, cienki, z zygzakowatym wzorkiem. U młodych owocników pełny i gąbczasty, u starszych – pusty wewnątrz, twardawy i łykowaty,
- pierścień trzonu jest przesuwalny, wełnisty, nieprzyrośnięty do trzonu,
- podstawa trzonu jest bulwiasto zgrubiona, obrośnięta grzybnią,
- trzon czubajki nie ma pochwy.
Muchomor zielonawy:
- jest początkowo wypukły, później płaski, gładki, barwy zielonkawej lub oliwkowo-zielonkawej, a z brzegu zwykle jaśniejszy. Ma połyskującą i gładką powierzchnię. Pachnie intensywnie słodkawo jak miód,
- zawsze białe blaszki- wysmukły, białawy lub lekko zielonkawy trzon, czasem z wyraźnym zygzakowatym wzorkiem,
- w górze zawsze pierścień, przyrośnięty, zwisający w postaci kołnierza,
- trzon w dole jest bulwiasto zgrubiały i osłonięty wyraźną, strzępiasto porozrywaną pochwą znajdującą się w ziemi,
- u małych owocników trzon jest wewnątrz mięsisty, później gąbczasty, u starszych pustawy, miękki.
Mamy nadzieję, że te informacje pomogą Wam w prawidłowej identyfikacji gatunków, która w tym przypadku jest niezwykle ważna. Pamiętajcie również o zachowaniu szczególnej ostrożności i nie zbieraniu grzybów, co do których nie macie 100 % pewności.
Warsztaty były dofinansowane przez Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Gdańsku.
